Het is donderdagmiddag, een uurtje of twee. In de hal van de Moerboschflat zijn Rachel, Dagmar en Marix van Stimenz al opgemerkt. Niet gek, ze staan er met een statafel, koffie- en theekannen en koekjes. En dat is bijzonder. Of zoals een langslopende bewoner het zegt: “Dat is voor het eerst in zeven jaar dat hier iemand koffie serveert!” Hij lust geen koffie en ook geen thee en loopt lachend door. Andere bewoners blijven bij de koffietafel hangen of korten er zelfs speciaal hun wandeling voor in. Want er blijkt veel te bepraten! En te ontmoeten. “Woon je op de derde etage? Ik op de tweede en ik heb jou nog nooit gezien!”
Het blijft een fascinerend gegeven, de Flatkoffie bij de lift. Want waar gebeurt het in het flatleven? Waar komen mensen altijd voorbij? Inderdaad, in de buurt van de lift. Een man op slippers bijvoorbeeld. Hij lust wel een kop koffie. Hij woont op de tiende etage en heeft daar regelmatig last van rondhangende jongeren die er blowen. Niet gek, het zijn jongeren, en op de tiende etage zijn ze buiten het beeld van hun ouders. Maar hij ervaart er veel overlast van. Bijvoorbeeld voor zijn jonge kinderen die door het geluid moeilijk slapen. Het gesprek aangaan is niet gemakkelijk; het gebeurt vaak als hij zelf ook al op bed ligt.
Behoefte aan contact
Er is nog iets wat hij wil delen: de vuilniszakken. De zakken zijn soms te dun voor wat erin zit. En dan lekt er van alles in de liften. Meerdere bewoners benoemen dit. Zoals een mijnheer van de zesde etage: “Dan stinkt het zo erg dat je de lift bijna niet open durft te doen.” De bewoner van de tiende etage is gelukkig wel een aanpakker; al meerdere keren heeft hij de lift zelf schoongemaakt. Ondertussen is er een andere bewoner van de tiende etage bij komen staan. Hij woont al sinds 1983 in de Moerbosch-flat. Hij is welbespraakt en kiest zorgvuldig zijn woorden. Hij merkt dat hij op een leeftijd is gekomen dat hij meer behoefte krijgt aan contacten. Met het ouder worden is dat deel van het leven steeds minder vanzelfsprekend geworden. Hij heeft via Stimenz wel contact gekregen met een maatschappelijk werker, maar mist het ontmoeten nog altijd.
Muziek als verbinder
De eerdergenoemde bewoner van de zesde etage is inmiddels ook aangeschoven. Hij is verbaasd om te horen dat er iemand nog langer dan hij in de flat woont. De man is van Turkse komaf, heeft twee puberkinderen en denkt dat hij bij de drie bewoners hoort die hier het langst wonen. Het is een vrolijke innemende man, wat onverlet laat dat hij niet heel positief is over het leven in de flat. “Het is hier echt achteruit gegaan. Dat heeft alles te maken met respect voor elkaar, het delen van bepaalde simpele normen en waarden. Wie je bent, wat je bent en hoe je in het leven staat, maakt mij niet uit. Zolang je maar niet voor problemen zorgt.” Die problemen ervaart hij wel, bijvoorbeeld rondom de overlast door afval. Positief aan zijn woning vindt hij de zon; die schijnt een fors aantal uren per dag op zijn balkon, waar hij dan ook graag zit. Zijn kinderen doen het goed op school, verder heeft hij weinig klagen. Maar als hij zou kunnen verhuizen, zou hij het doen. Hij vertelt dat hij ook niet zou meedoen als er iets zou worden georganiseerd. Toch straalt zijn houding iets anders uit. Ineens komt het gesprek op muziek. Dat is wel iets wat verbindt. Het zou toch mooi zijn; met mensen uit de flat muziek maken. Gewoon weer wat gezelligheid brengen, elkaar beter leren kennen. Want er zijn zoveel verschillende nationaliteiten in de 100 appartementen die de flat telt. Dat was anders toen hij in de flat kwam wonen. Toen was hij een van de weinig niet-Nederlanders. Maar als de postbode nu op de brievenbussen kijkt, vindt hij nog maar zo’n zeven of acht Nederlandse namen. Toeval bestaat niet; de postbode komt langs. Tijd voor koffie heeft hij niet, hij moet een pakket bezorgen op de tweede.
Samen dingen oppakken
Dat is de etage waar Carol woont. Ze heeft net haar propedeuse psychologie afgerond. Ze vindt het een mooi initiatief dat we hier staan. Ze woont hier zes jaar en kent de mensen op haar galerij allemaal wel. Met de buurvrouw heeft ze redelijk wat contact. Zelf heeft ze een zoon, Chris, maar haar buurvrouw is alleen. Ze delen regelmatig eten, anders kook je ook maar voor jezelf. Ze vertelt dat haar zoon muzikant is. En dat er op de eerste etage een Molukse man woont die waanzinnig goed gitaar speelt. Haar nichtje blijkt zelfs een redelijk beroemde rapper, MC Marix. De Moerbosch-band lijkt al wat gestalte te krijgen. Zelf denkt Carol dat het mooi zou zijn als er meer zou gebeuren in het Pluspunt. Dat is vlak bij de flat. Zelf is ze wel een creatief, ze zou daar best iets willen doen met flatgenoten. Of daar met elkaar afspreken om problemen rondom formulieren en praktische vragen samen op te pakken.
Haakjes
Dat taal wel een dingetje is blijkt als er twee mannen aanschuiven. Ze wonen al vier jaar in de flat, op de derde etage, vlak boven Carol. Toch kennen ze Carol niet. “Maar vanaf nu kennen we elkaar wel,” zegt Carol. “Voortaan groeten wij elkaar.” De ene buurman is niet heel handig, maar praat goed Nederlands, de andere buurman is handig en wil met taal oefenen. Zo helpen ze elkaar. Ze zijn samen naar de bouwmarkt geweest, praten voortdurend in het Nederlands en gaan nu aan het klussen. We nodigen ze uit om hier iedere week met ons Nederlands te komen spreken. Ze lachen. De handige buurman vertelt dat hij van huis uit fietsenmaker is, maar ook kan schilderen en vloeren leggen en schuren. Hij helpt de mensen van de derde etage regelmatig als ze met iets zitten. De man lijkt een eenpersoons Repair-café. Zou er in de flat geen behoefte zijn aan zijn diensten? Het is een van de vele haakjes die anderhalf uur Flatkoffie hebben opgeleverd. Volgende week staan we er weer. Kijken wat er dan allemaal nog meer gebeurt!