“Had ik al deze mensen maar eerder leren kennen!”
Hulya Odabasi kwam 34 jaar geleden naar Nederland. Ze woont met haar drie kinderen in de Lavendelstraat. Zo’n vijf jaar geleden kwam ze door verdrietige privéomstandigheden bij Buurtlocatie 1005 terecht. Voor wat afleiding en om een taalcursus te volgen. Met een medecursist klikte het zo goed, dat de vrouwen besloten om vaker naar 1005 te gaan. Daar ontstonden allerlei ideeën. Binnen de kortste keren organiseerden ze samen een handwerkochtend. Ze maakten de plek mooier en gezelliger en gingen er koffie en thee zetten. Het was de aanzet tot Sadika, een vriendinnennetwerk van inmiddels 79 vrouwen. Hulya: “In de buurt ging het al snel rond: ‘Ga je mee, het is daar gezellig! En zo kwamen er steeds meer vrouwen bij.”
Iedereen hoort erbij
Sadika ontstond heel spontaan, vertelt Hulya. “Er kwamen steeds meer dames langs. Die namen weer iemand mee. Samen verzonnen we een naam voor onze groep. Dat werd ‘Sadika’, dat vriendin betekent in het Arabisch. De groep begon heel klein, van nul af aan. Nu is er een appgroep met 79 vrouwen. En dat zijn ze nog niet eens allemaal, want niet iedereen gebruikt WhatsApp. Ongeveer 30 ervan zijn heel actief, maar ze horen er allemaal bij. De vrouwen die werken, kunnen niet in de ochtenden komen. Daarom organiseren we nu ook activiteiten in de avond. Bijvoorbeeld voor elkaar koken. Dan zie je andere gezichten. Net als bij de vrouwenfeesten die we twee of drie keer per jaar hebben.”
Waardevolle ontmoetingen
Hulya houdt van bloemen, planten en groenten. Mede dankzij de gemeentelijke beheerdienst kwam er een moestuin naast 1005. “Niet alleen wij zijn er blij mee, maar alle vrouwen in de buurt. Want die werkten eerder in een volkstuin, maar dat werd te zwaar. Nu kunnen ze hier aan de slag.” Hulya spreekt er met veel passie over. “Als ik iets zie groeien, dan word ik blij. Ik kan niet precies uitleggen waar dat door komt. Ook de ontmoetingen in de tuin vind ik waardevol. En dat we het samen doen. Alles wat uit de moestuin komt, gebruiken we bij het koken. Ook verkopen we wel eens wat. We hebben aardappelen, peterselie, munt, bonen, tomaten, paprika, pompoenen en kool. Binnenkort ga ik een cursus moestuinieren volgen.” Het volgende idee is om te gaan bloemschikken. Daar is wel wat geld voor nodig. Hulya: “Bloemen en materialen zijn duur. Bij deze activiteit gaan we alle mensen uit de buurt uitnodigen. We hopen uiteindelijk wat bloemstukken te kunnen verkopen, bijvoorbeeld voor verjaardagen of aan organisaties.”
Sadika is van de vrouwen zelf
Nagehan Aydinli is wijkconsulent en voor vier uren per week coördinator van Sadika namens Stimenz. Ze onderhoudt contacten met partnerorganisaties en ziet erop toe dat Sadika van de vrouwen zelf blijft. Dat is niet vanzelfsprekend. Zo waren er in het verleden plannen om van Sadika een buurtbedrijf te maken, maar de vrouwen stonden daar niet helemaal achter. Nagehan: “Wij werken vanuit de principes van ABCD en dat betekent dat initiatieven van bewoners zelf zijn en blijven. Als professional ben je niet sturend of leidend, maar werk je aanvullend. Het gaat er niet om welke ideeën wij, of andere organisaties, voor Sadika hebben, maar wat de vrouwen zelf willen. En dat is: samen een fijne tijd hebben en doen waar ze energie van krijgen. In hun eigen tempo. Sadika is van de vrouwen en moet dat blijven.” Hulya is blij met Nagehan. “Het is ontspannen en gezellig bij Sadika. Onze koffieochtenden duren twee uur, maar veel vrouwen willen na twee uur nog helemaal niet weg!”
Elkaar leren kennen
Sadika heeft het leven van Hulya veranderd. “Toen ik hier voor het eerst kwam, kende ik geen mensen van andere nationaliteiten. Inmiddels heb ik zoveel verschillende mensen ontmoet. En wat een geluk dat ik ze heb leren kennen. Je leert van elkaar, van elkaars cultuur. Ik vraag me wel eens af: waarom heb ik ze niet eerder leren kennen?” Hulya ziet dat Sadika steeds bekender wordt. “Mensen vanuit het COA komen bijvoorbeeld naar onze Kledingbank. Het volgende idee is dat we een Kledingbeurs voor de hele buurt gaan organiseren. Het allermooiste aan Sadika vind ik de mensen die ik hier ontmoet, met wie ik hier samen kan zijn. Om iets te doen, ervaringen te delen en praatjes te maken over onze jeugd en hoe we hier in Nederland kwamen. We zijn hier als vriendinnen onder elkaar!” Nagehan is blij met haar werk voor Sadika. “De groep is zo divers. We leren hier echt van elkaar, van de culturen en gewoontes. Dat geeft mij energie.” Net als we denken dat het gesprek beëindigd is, deelt Hulya nog een nieuw idee. “Ik zou graag kippen willen. Maar die moeten wel steeds verzorgd worden, ook als ik er niet ben. Dat moet ik allemaal nog even uitzoeken.” Zo blijft er altijd wat te wensen!