Erik Gort is van huis uit jurist en was langdurig actief voor Vluchtelingenwerk. Daar stond hij uitgeprocedeerde asielzoekers bij. Na een korte tijd bij een advocatenkantoor, waar hij te ver van de mensen afstond, ging hij zijn nieuwsgierigheid achterna. Zo belandde hij bij het Sociaal Raadsliedenwerk, in zijn eigen stad, Apeldoorn. Daar werkt hij ondersteunend, aanvullend en probeert hij, als het even kan, mensen te verbinden. “Ik wil verder komen dan het oplossen van een probleem van een individueel gezin.”
Zijn werk bestaat uit veel spreekuren op locatie, mensen en instanties benaderen en huisbezoeken afleggen. Mensen ondersteunen en ze de weg wijzen in het recht. Hún recht. Erik geniet van zijn werk. “Ik heb echt een hele leuke baan. De hele dag zitten er hier mensen aan het bureau. We hebben samen de mooiste gesprekken!”
Aanvullend werken
Niet iedereen weet de Sociaal Raadslieden te vinden. Daar legt Erik zich niet bij neer. “Mijn mentaliteit is niet: ‘We zijn er toch? Ze kunnen óns toch bellen?’ Nee, we missen mensen waar we iets voor kunnen betekenen. En daar ben ik benieuwd naar. Daarom onderhoud ik contact met een organisatie als Kémi, die toegang heeft tot bepaalde gemeenschappen en daar kan signaleren of en wat er wat speelt. Dan kan ik op huisbezoek gaan of aansluiten op plekken waar ze als groep zijn. Zoals bij de Afghanistan vereniging. Daar blijkt dan dat mensen hier al 30 jaar wonen, de Raadslieden niet kennen, maar al die jaren wel inkomenstoeslagen hebben gemist. Mensen proberen dan van alles onderling te regelen. Dat is alleen maar mooi. Maar doordat ik ze opzoek, kan ik ze helpen met wat ze zelf niet weten of wat niet lukt. Aanvullend.”
Rechten
Ook EU-migranten komen niet vanzelf bij de Sociaal Raadslieden uit. Erik: “Als ze hun werk verliezen, komen ze snel op straat terecht. Het enige wat ze dan nog hebben is ‘het recht’. Hun opgebouwde rechten. Want als je een paar maanden hebt gewerkt, heb je al recht op bijstand. Maar dat moet je wel weten. Ik kreeg contact met een man die inmiddels al was teruggekeerd naar Kroatië. Hij had twee jaar gewerkt, zijn dochter was al een jaar naar school geweest, maar ze wisten van niks. Zo belandden ze in Nederland op straat. En keerden ze maar terug naar huis. In het samenspel van organisaties, wordt het regelmatig een rommeltje. Niet uit slechte bedoelingen, maar omdat medewerkers ook niet precies weten wie wat kan en mag doen.”
Dak- en thuislozen project
Voor Erik was het de aanleiding om contact te zoeken met Dakloos Apeldoorn. “Want zij hadden deze man en zijn dochter ook in beeld gehad. Ze gaan ervan uit dat de gemeente het altijd bij het rechte eind heeft. Dat is niet altijd zo. Daarom zoeken we elkaar nu op. Om vanuit de juiste informatie te kunnen handelen.” Erik zit een keer per week bij de Daklozeninloop. Op dat moment gebeurt er van alles. Er wordt bijvoorbeeld samen gekookt en gegeten. Erik zit dan in een aparte ruimte waar iedereen gewoon kan binnenlopen. “Dan is er geen drempel om het gesprek aan te gaan. Ik vind het mooi dat het er oordeelloos is. Ze mogen al nergens naar binnen, of ze vinden de plekken niet waar ze wél mogen zijn. Ze zijn daarom graag bij de opvang. Je voelt aan alles dat het een hechte groep is. Dat betekent niet dat er nooit mot is, maar ze kennen elkaar, draaien de opvang samen en kijken naar elkaar om.”
Wat voor een ander betekenen
Erik houdt in zijn werk steeds oog voor het collectieve. In de gesprekken met mensen dienen zich altijd haakjes aan. Dingen die mensen leuk vinden of goed kunnen. Waar ze energie van krijgen. Daarmee kan ik ze verbinden met initiatieven, activiteiten en groepen die ik ken. Dat is het mooie van mijn werk; ik hoor voortdurend wat mensen drijft en wat er in hun leven speelt. En geef mezelf ook bloot. Ik hoor de hele dag mooie verhalen. Van mensen die acteur, ingenieur, handelaar of fietsenmaker blijken te zijn. Die hier in de bijstand zitten, met een klein leven, maar van alles te bieden hebben. Ik probeer de mensen echt te zien en betekenisvol te zijn met wat ik ze te bieden heb!”